Cezaevi intiharları hem halk sağlığı hem de kurumsal bir sorundur. Mahkumlar, genel nüfusa kıyasla çok daha yüksek intihar riski altındadır. Bu derleme, mahkumlar arasında intihar davranışının epidemiyolojisi, psikososyal risk faktörleri ve önleme stratejilerine ilişkin güncel literatürü özetlemektedir. Bireysel sorunlar (ithalat/taşıma modeli); psikiyatrik bozukluklar, geçmiş travmalar, madde kullanımı ve sosyal dezavantajlar ile cezaevine özgü stres faktörleri (yoksunluk modeli), örneğin aşırı kalabalık hücreler, izolasyon, sınırlı sosyal temas ve sıkı disiplin önlemleri arasındaki etkileşim vurgulanmaktadır. Araştırmalar, özellikle tutukluluğun ilk günleri ve haftalarının, uyum zorlukları, akut stres ve sosyal destek kaybı nedeniyle intihar riskinin en yüksek olduğu kritik bir dönem olduğunu göstermektedir. Etkili önleme, yüksek riskli bireyler için mental sağlık taramaları, psikososyal destek, travma odaklı terapi ve öfke kontrolü gibi müdahalelerle, cezaevi koşullarının iyileştirilmesi, sosyal bağlantıların güçlendirilmesi ve destekleyici bir ortamın oluşturulmasını birleştiren entegre bir yaklaşım gerektirir. Aile bağlarının güçlendirilmesi, olumlu personel-mahkûm ilişkilerinin teşvik edilmesi ve eğitim, mesleki ve rekreatif programların sunulması psikolojik dayanıklılığı artırabilir ve intihar ile kendine zarar verme riskini azaltabilir. Hem bireysel hem de çevresel faktörleri ele alan kapsamlı stratejiler, intihar riskini azaltmak için esastır. Bu derleme, cezaevlerinde sürdürülebilir intihar önleme için disiplinler arası ve çok düzeyli müdahalelerin önemini vurgulamaktadır.